Hegel, Hegel

Hegel, de filosoof die centraal stond in het hele verhaal van onze samenwerking met de!Kunsthumaniora. Ik wil voor een laatste keer zijn filosofie toepassen op enkele kunstwerken in deze post. Om te beginnen de film ‘Requiem for a dream’. Het doet er niet echt toe waarover de film gaat om de filosofie toe te passen maar om toch een klein beeld te scheppen gaat het vooral eigenlijk over verslaving en drugs als een uitweg voor ongeluk. Bij Hegel doet het er dan ook niet toe wat er wordt afgebeeld, voor hem is alles een zelfbewustwording van de mens. Wat hij daar nu mee bedoelt is dat de mens beseft dat de mens de natuur kan doorbreken. Bij hem is er een evolutie in de kunst. Het eindigt bij dat de mens beseft dat realisme, waar ze zo lang naar streefden om de realiteit uit te beelden, nog niet goed genoeg is. We komen dan bij religieuze kunst. Deze metaforische manier van afbeelden zorgde ervoor dat er nog meer achter het kunstwerk zat dan het afgebeelde. In Requiem for a dream wordt deze extra dimensie uitgebeeld door een split screen. Deze techniek houdt in dat er op hetzelfde moment twee beelden worden getoond van dezelfde situatie uit een ander standpunt. Hierdoor weet je bijvoorbeeld wat er voor en achter een deur tegelijk gebeurd. Om nog iets over film te zeggen, het is de uitkomst van een dialectisch proces dat Hegel ook beschrijft, de combinatie van beeld en geluid, een evolutie in het proberen streven naar de realiteit af te beelden.
Een tweede ding waarover ik kort iets wil zeggen is deze dimensionaliteit toepassen in de muziek, als er een tekst en melodie over een begeleiding wordt gemaakt kunnen we zeggen dat dit een extra standpunt toevoegt doordat het de muziek beschrijft op een andere manier.