Hamlet - Lisaboa Houbrechts & Kuiperskaai

In een vorige post heb ik ‘Le Chicon’ besproken en daar zei ik dat een filosofische benadering moeilijk was. Nu hebben we Hamlet, dit is nog een stapje verder.

Toch wil ik opnieuw proberen ergens iets uit te halen. Toen we Hamlet besproken na de voorstelling en in de klas hoorde ik verdeelde meningen maar wel overheersend aan de negatieve kant. Het bleef gaan over hoe slecht het was gespeeld en hoe slecht uitgewerkt aan de hand van de beschrijving. Dit interesseert me niet echt. Ik zeg niet dat een mening hebben niet goed is maar wanneer iemand iets slecht vindt moet deze er wel een deftige argumentatie aan plakken en niet zomaar een denigrerend lachje. Wat me interesseerde aan de voorstelling was het decor, ik heb er nauwelijks iets over gehoord. Er waren verschillende vloeren onder elkaar door gebruik te maken van doeken. Elke keer bij het begin van een deel van het drieluik dat de voorstelling was werd de vloer oftewel weggetrokken of opgetild door een grote haak. We kunnen hier allerlei betekenissen aangeven maar een interessante vind ik de vergankelijkheid. Er gebeurt constant iets, de tijd staat nooit stil en dit doek waarop gebeurtenissen worden verspreid die dan uiteindelijk verdwijnen.
Om de vergankelijkheid te actualiseren wil ik het graag even hebben over de Notre Dame die afgebrand is. Het is een verlies van invloedrijke en waardevolle kunst en een gebouw dat door de geschiedenis heen een belangrijke rol heeft gespeeld, bijvoorbeeld bij Napoleon. Nu is er na één dag al tegen een miljard euro ingezameld door vele grote namen (of dit nu voor promotie voor hun eigen is laat ik terzijde) voor de wederopbouw van de kathedraal. Nu heb ik enkele vragen bij deze wederopbouw. Net als bij de eerste doek die wordt weggetrokken bij Hamlet is het verbrande deel van de kathedraal weg. We kunnen de doek wel proberen terug op z’n plaats te krijgen maar ten eerste was het een zeer fragiele doek en ten tweede is het nooit mogelijk iets exact na te maken. Kunst leeft niet enkel in het beeld maar ook in de tijd. We kunnen een exacte kopie maken van een kunstwerk maar toch heeft dit nooit dezelfde waarde. De kathedraal kan telkens opnieuw worden gerenoveerd tot er uiteindelijk een kopie van staat op de plek waar de originele ooit heeft gestaan. De vergankelijkheid is iets dat we moeten aanvaarden, of het in 900 jaar gebeurd of in miljoenen jaren doet er niet toe, kunst kan niet blijven bestaan, niets blijft bestaan. Zoals we in Hamlet te zien kregen waren de mensen (zoals iedereen) bang van het einde van hun leven. Toch hielpen ze mee met de eerste doek van het podium te trekken. 

De tweede doek was een ander verhaal. Deze werd door een kraan naar boven getrokken waardoor we konden zeggen dat wanneer je de vergankelijkheid aanvaard dingen meer vanzelf gaan. Je mag niet je dood aanvaarden maar je moet er bewust van zijn en beseffen dat het deel uitmaakt van je leven.

Ik heb nog steeds geen uitgesproken mening over dit toneel maar ik kan wel zeggen dat alhoewel dit waarschijnlijk totaal niet de bedoeling was van de schrijvers het toch altijd belangrijk is, hoe slecht je het ook vind, toch te kijken wat je uit een werk kunt halen. Elke betekenis die je aan iets geeft kan je iets leren dus hier heb ik dat dan ook geprobeerd.