take a stand and command to demand what's grand - Big Daddy Kane

Ik heb een werk gekozen dat ik wil beschrijven volgens de verschillende filosofieën van Houellebecq, Nietzsche en Gadamer. Het werk dat ik heb gekozen is ‘Stop Shammin’ van Big Daddy Kane. Waarom? Omdat dit nummer een aantal speciale kwaliteiten heeft omtrent de tekst en de backing track. We beginnen met Houellebecq, Shopenhauer zegt dat we het waar, wanneer, waarom moeten laten varen en dat we enkel moeten focussen op het wat. Houellebecq doet er nog een schepje bovenop, hij zegt dat een kunstenaar vooral buiten de maatschappij moet staan om een goed werk te maken. Om dit nummer van Big Daddy Kane als voorbeeld te nemen, op dit moment in zijn carrière is hij nog niet echt bekend. hij praat over alle zwarte mensen die hun eigenheid hebben verloren door zich zo ‘wit’ mogelijk te gedragen zodat ze meer in media zouden komen. Het nummer begint met een sample van zeer klassieke jazz, een zeer typerend muziekstijl waar hij trots op is omdat dit geen mensen zijn die zich hebben aangepast om beter eruit te zien voor de blanke mensen. Voor Houellebecq is hij dus een perfect voorbeeld van een goede kunstenaar.
Voor Nietzsche staat het gevoel centraal in de kunst, de kunst is voor hem als een prikkel die de levensdrang versterkt. Om dit op het nummer toe te passen is net iets moeilijker. We kunnen wel zeggen dat het gevoel van teleurstelling centraal staat in dit nummer. Big Daddy Kane vindt het namelijk diep teleurstellend dat er mensen hun eigenheid verliezen voor in essentie gewoon geld te verdienen. Nietzsche wilt met deze filosofie het westerse nihilisme tegengaan, in dit nummer horen we dan ook dat er wordt gepraat over hoe deze mensen die ’shammen’ hun lust voor het leven kwijt zijn. L’art pour l’art, dit idee staat pal tegenover de opvatting van Nietzsche dat de kunst een gevoel overbrengt. 

Om nu te eindigen bij Gadamer, hij praat over het schone maar op een totaal andere manier dan Kant. Voor hem is het schone net hetgeen dat waard is gezien te worden. Het schone overbrugt de kloof tussen ideaal en werkelijkheid. Opnieuw denk ik dat het nummer van Big Daddy Kane hier goed mee te vergelijken valt (Ook onder andere omdat Gadamer probeert de kloof tussen hedendaagse en klassieke kunst te dichten). Wat is nu waard gezien te worden? Die vraag is moeilijk te beantwoorden maar wanneer iets je vasthoudt en je uit het alledaagse haalt is het de moeite waard om te bekijken/beluisteren. In het geval van dit nummer brengt het ons zeker uit het alledaagse, het teleporteert ons naar een andere wereld waarvan wij niet veel weten.