Lyotard, met de vingers op de toetsen, anticiperend op stilte 

Regelmatig als mensen de combinatie horen van wat ik wil gaan studeren en wat de richting is die ik op dit moment op school volg begrijpen ze het verband ertussen niet. ‘Er zit ook wiskunde in de muziek’ hoor ik vaak, en mijn antwoord daarop is dat er helemaal geen verband is en al zeker niet dat verband. Nu hoe komt het dat ik terwijl ik wetenschappen wiskunde studeer toch voor jazz piano wil gaan? Er was een periode dat ik lucht- en ruimtevaart wou gaan studeren en daarom koos ik ook voor mijn studierichting. Midden in het 5de jaar hoorde ik een nummer van een artiest, Esperanza Spalding genaamd ‘I Know You Know’. Dit moment was als een openbaring, het klinkt cliché om te zeggen maar het moment dat ik dat nummer hoorde wist ik dat ik jazz piano wou gaan studeren (ik deed uiteraard wel al jazz piano op de muziekschool). Vanaf dat moment heb ik geprobeerd me zoveel mogelijk in de muziekwereld te integreren.
Deze ‘openbaring’ wordt exact beschreven door Lyotard, daarom wijd ik met plezier deze post aan hem.
Lyotard praat over een zogenaamde ‘Anima’, het lichaamsdenken. Dit lichaamsdenken zit in een soort kooi, de kooi van het alledaagse, de enkele mogelijkheid, de rechte weg. Ik zat op dat pad, mijn toekomst stond voor me klaar, ik leefde volgens de simpele weg die me het eerst werd aangereikt. Nu het moment dat ik ‘I Know You Know’ luisterde brak de anima los, de begrenzing in mijn gedachtengang en mijn zijnsverstaan werden helemaal opengetrokken. Ik besefte plots dat ik in een bubbel van een keuze zat waar ik eigenlijk niet volledig achter stond. Lyotard praat over het beseffen van het bestaan en het niet bestaan. Om het moment als een voorbeeld te nemen, ik besefte dat muziek uiteindelijk sowieso in mijn leven bestond, maar dat er ook een mogelijkheid was dat het beoefenen ervan er niet zou zijn. Op vlak van het zelf beoefenen was het dus duidelijk geworden voor mij wat ik wou, beginnen creëren. Om het toe te passen op de muziek zelf, het is een soort taoÏstische redenering eigenlijk, bij muziek draait het niet enkel om het gespeelde geluid, meneer Mensen komt steeds af met het voorbeeld van de stilte van John Cage maar eigenlijk moet je niet zo ver zoeken. Als we luisteren naar ‘I Know You Know)’, om al direct bij de intro te beginnen waar Esperanza op contrabas de lijn speelt die door het nummer zich voortbeweegt horen we dat ze zeer bewust en actief gebruik maakt van stiltes, ook doorheen het nummer, de gesyncopeerde piano, de terughoudende percussie die tot een luchtig maar toch volmaakt (als in dat je hoort dat het af is) nummer. Om het op mezelf toe te passen, ik hou het graag kort.