Het 1ste contact met de!Kunsthumaniora

Ik wil het eigenlijk vooral hebben over het eigenlijke spreken dat we hebben gedaan dus hier beginnen we. Het gesprek nam nogal scherpe bochten maar het probleem was dat het traag op gang kwam waardoor we niet zo veel hebben besproken. De centrale vraag was: Wat kan kunst in de 21ste eeuw betekenen? Als eerste hebben Charlotte en Camille deze vraag voor hunzelf beantwoord.
Charlotte zei dat er plezier moet worden gemaakt bij het maken van kunst en dat de ervaring van een kunstwerk waarbij dit is gedaan een emotie kan voortbrengen waaruit we dan weer kunnen leren. Ze wilde graag vanuit deze hoek aan haar opdracht werken. Mijn inbreng hierop was dat er misschien een contrast zou kunnen worden afgebeeld tussen het plezier van de maker en wat er wel degelijk wordt afgebeeld. Concreet dacht ik als voorbeeld een afbeelding van een kunstenaar die extatisch een zeer triest werk maakt, of iets in die aard. Het proces staat bij haar dus echt centraal.
Voor Camille moest er een statement in verwerkt worden. De boodschap is dus zeer belangrijk. Ik was het niet helemaal eens met haar definitie van kunst (dat alles kunst kan zijn, dus ook het nieuws) maar alles kan wel gebruikt worden om kunst te maken in mijn opzicht. Ze wist nog niet echt wat ze wou doen en omdat het zo een breed idee is was het moeilijk haar ergens naartoe te leiden. We bleven praten en ik begon te praten over de recente documentaire over Congo en dat ik het gek vind dat er zo weinig over Rwanda en Burundi wordt gepraat en dat ze misschien daar iets mee kon doen. 

Uiteindelijk zijn we er niet echt toegekomen de kernvraag op een algemene manier te beantwoorden maar hebben we wel gevonden wat belangrijk is voor de opdracht en een persoonlijke kijk van onze twee jonge kunstenaressen.