Le Chicon - Action Zoo Humain


Een zoektocht naar je plaats in de maatschappij, een probleem waar iedereen op zijn eigen manier wel zich mee kan verbinden. Uiteraard sprak deze voorstelling me aan. Ik wil deze daarom ook proberen filosofisch te benaderen.

Het begon als een live kookprogramma, we keken hoe Maxime Waladi trots witloof klaarmaakte en erin duidelijk maakte dat witloof wel degelijk van Marokko afkomstig is. Zoals dit ook wel eens aan de bar gebeurt begon hij met ons te praten over zijn leven. Eerst heel oppervlakkig maar geleidelijk aan werd het meer en meer ernstig. Een ‘descent into madness’ waar hij uiteindelijk terug uitsprong. Op het eerste zicht is het moeilijk om er iets filosofisch aan te koppelen, uiteraard kan ik wel zeggen dat het een zelfbewustwording van de mens is maar ik denk niet dat daar voldoening mee wordt bereikt bij mij en u. Deze post is meer een zoektocht naar wat ik er zou kunnen uithalen qua filosofie. Er is een heel interessant deel in het stuk (de climax) waarin Maxime op de rand van zijn kooktafel staat met een strop rond zijn nek, hij staat op de rand van zelfmoord. Zelfmoord is een interessant begrip in de filosofie want als je niet kan zeggen waarom een mens niet zelfmoord mag plegen lijkt dat soms de beste optie. Toch doet hij het niet, wat hem overtuigt is een klein witloofje dat in de zak van zijn trui zat. Dat doet me denken aan Camus waar de mens zoekt naar een verklaring voor het onverklaarbare absurde. Op een moment in de filosofie van Camus heeft de mens een gewaarwording van het absurde, deze kan op een volkomen willekeurig moment en plaats gebeuren. Dit absurde kan overrompelend zijn en de mens moet hiermee dan leren leven en zijn zoektocht verder te zetten. Nu zit Maxime in een sleur, de sleur van het leven die uiteindelijk ging eindigen in zijn zelfmoord. Doordat hij het witloofje ziet beseft hij plots dat hij in de sleur zit en kan hij zich er uit werken. Een ander aspect van de voorstelling was dat er een persoon uit het publiek op podium werd gehaald. Dit zorgde voor deze toeschouwer nog voor een extra dimensie in het verhaal die we normaal niet zouden hebben. Deze extra dimensie doet me denken aan de filosofie van Hegel waarbij de mens beseft dat hij niet alles kan af/uitbeelden en dus voor meerdere dimensies moet zorgen.